سوز دل

سوز دل را بین که اشگ چشم دریا می کند
از میان صخره های پلک ، راهی راست پیدا می کند
می چکد بر روی دشت لاله گون صورتم
راستی که اشگ بی پروا ، چه غوغا می کند
سوز دل را گر بخواهی نیک تر معنا کنم
آتشی ست که شعله با خرمن مهیا می کند
در کنار شمع سوزان ، صبحگاهان خیره شو
کاتش سوزنده با عاشق چه نجوا می کند ؟
من خموشم اشگ هایم بی گمان خشکیده اند
بر سر بالینم این شمع است سودا می کند
علی مومنی