گاهی وقتها فکر می کنم خیلی از انسانها در زیر این آسمان لایتناهی خداوند غمهای شکننده عمیقی دارند
که همیشه با خودشان حمل می کنند در حالی که شاید اکثرا هم لبانشان توأمان با لبخند باشد
می خندند تا با خنده های تصنعی بر روی آلام درونیشان سرپوش بگذارند
چرا که بی سبب نمی گویند آنکه می گرید یک درد دارد و آنکه می خندد هزار درد
اینان چون ماهی داخل تنگ شیشه ای، آرام و بیصدا بنظر می رسند و اما یک روز صبح می بینی بی تحرک بر روی آب افتاده و مرده اند
و چه غریبانه است مرگ یک ماهی... در داخل تنگ بلورررررر....
علی مومنی
