پراکنده گویی

بیچاره دلم به تار مویی بند است
هر لحظه به جامی و سبویی  بند است
گه کافر و گه عابد و این دیوانه
معلوم نشد که با خودش چند چند  است

 

 

ما که افتادیم در چاه غمت اما دریغ
کاروانی نگذرد زین پس از این اطرافها

گفتم

گفتم دل تو ، گفت که سنگ سنگ است
گفتم سر تو ، گفت هزاران جنگ است
گفتم که لبت ، گفت شرابش پندار
گفتم قدحی ، گفت که خوابش پندار
علی مومنی