بتاب ای آفتاب

بتاب ای آفتاب ، بر گور بی سنگ
بتاب ای آفتاب ، بر یک دل تنگ
بتاب ای آفتاب ، بر تیره بختان
به سفره های خشک و خالی از نان
بدست پر ز پینه ، تیره روزی
بدست زخمی یک پینه دوزی
بتاب ای آفتاب گرم و‌ سوزان
بسوزان و بسوزان و بسوزان
بتاب ای آفتاب ، بر عالم پست
به لوطی های مرد و پاک و یکدست
به رخسار نگون بخت و پریشان
به پاهای برهنه ، در زمستان
به رخسار یتیمان تهیدست
به دنیا و هر آنچه بوده و هست
به دنیائی که در آن آدمیت
بها هرگز ندارد جز به ثروت
سروده: علی مومنی خردادماه ۱۴۰۲

آیرولوق

آیرولوق

نازله دلبر ، سن نن آیره دوشنده
گزوم یولدا ، قالا قالا آغلادوم
گزوم یاشله ، اللر قالده قوجاخدا
سنه یاده ، سالا سالا آغلادوم
فلک وورده، آیرولوق داغه منه
سنه چالدوم ، لا لا لالا آغلادوم
گزوم یاشه ، یاقوش تکین ، توکولده
گزومه قان ، د‌ولا دولا ، آغلادوم
من یازدوم بو شعره ، اما پریشان
مگر وار آیرولوق دردینه درمان
ایسددیم که قنوم قونشه، بیلمیه
چاره نه دیر ، گله گله، آغلادوم

{شعر  بعضی جاها دارای مصرع اضافه و قافیه و ردیف ندارند...}
از علی مومنی سال ۱۴۰۰

دوبیتی و تک بیتی

پروانه شدم تا که به پای تو بسوزم
تو شمع فروزنده به شبهای که هستی
من واله و شیدای توام ، لیک ندانم
تو ، شمع شب تار به یلدای که هستی
 

 

ناز چشمان تو، آنقدر خرابم کردند

که مرا عالمیان ، مست حسابم کردند

عمری گذشت و...

عمری گذشت و...

عمری گذشت و من و تو پیر تر شدیم
با یک نسیم خاک ، زیر و زبر شدیم
از آن جمال حسن که داشتیم چیزی نماند
قامت خمیده چون کمان ، از کمر شدیم
آئینه ی دل ، به سنگ جفا ، زود شکست
از بس به سینه،به حوادث، سپر شدیم
گفتیم شبی ، تا سحرگه ، عشقبازی کنیم
درخواب غنوده و رنگ سحر شدیم
تا که کوک شود سیم دل، شکست ساز ما
پیری رسید دریغا و کور و‌کر شدیم
ساقی پیاله داد تا رفع عطش کنیم
جامی زدیم و تازه تشنه تر شدیم
هنر نبود فقط ترک عاشقی کنیم
عجب مدار اگر، اینگونه بی هنر شدیم

از: علی مومنی خرداد ماه ۱۴۰۲

آب سر بالا

هر چه خاشاک است و بی ارزش ، به اعلا می رود
پر کاهی گاهگاهی تا ثریا می رود
پشت بام خانه ها را ،  دیده بودی در قدیم
خار و خس روئیده و هر دم به بالا می رود
عاشق ابرو کمانی را نصیب از عشق نیست
دیو زشتی در کنار یار زیبا می رود
طوطی شیرین سخن محبوس افتد در قفس
کرکس زشت و پلیدی نزد عنقا می رود
قورباغه بو عطا میخواند اینجا فی المثل
هر زمان که آب رودی رو به بالا می رود
سروده: علی مومنی خرداد۱۴۰۲

شمع و‌پروانه

پروانه شدم تا که به پای تو بسوزم
تو شمع فروزنده به شبهای که هستی
من واله و شیدای توام ، لیک ندانم
تو ، شمع شب تار به یلدای که هستی
علی مومنی

 

تصنیف ترکی...جهت استفاده مداحان آذری

به سبک : الهی به داد دل بی کسم رس
جهت استفاده مداحان در مجالس ترحیم

آی آلله دنیاده ، وفالار یوخ اولوب
اولوب دور  اورک لر، الوم لر چوخ اولوب
قالوبام تنها سن بیلی آلله
سن اله منه ، گنه بیر نگاه

آی آمان آلله، مهربان آلله
آی آمان آلله، مهربان آلله

بو دنیانون ، وفاسه یوخ
اولوم لرین ،چاراسه یوخ
هر اورگین ، بیر درده وار
هانگه اورک ، یاراسه یوخ

اورگیم یاراسونا ، سن مرهم
منه ور تسکین، خدای عالم

آی آمان آلله، مهربان آلله
آی آمان آلله، مهربان آلله

آیرولوق سالوبدور، قلبیمه اوتونه
گدیب دیر گزومه، فراقون توتونه
بابا لار اولوب لر، ننه لر گدیب لر
یخیلیب دیر انگار، اولرین ستونه
سن بیلی آلله کسیلیب صبریم
سن گتور من نن ، بو غم و دردیم

آی آمان آلله، مهربان آلله
آی آمان آلله، مهربان آلله
سروده : علی مومنی خرداد ماه ۱۴۰۲